پسماند یا پس، ماند !
هم اکنون زمین خانه میلیون‌ها گونه از جانداران است که انسان یکی از کوچک‌ترین آن‌هاست، اما نمی‌دانم چرا هر وقت صحبت از تخریب تنها خانه‌مان می‌شود پای انسان در میان است، البته که با کمی تدقیق می‌شود فهمید؛ منفعت‌گرایی، زیاده‌خواهی، خودخواهی و… دلایل اصلی تحکم انسان بر روی زمین است به هر حال فرق نمی‌کند چه چیزی موجب خرابی خانه‌مان است، مهم این است که به اندازه انسان‌هایی که تخریب می‌کنند انسان‌هایی باشند که ترمیم کنند.
از رامسر با تمام اشتیاق راهی شدم به کلاچای، از سمت راست خیره به دریا و از سمت چپ خیره به جنگل بودم که پرواز کاکایی‌ها نگاهم را از خط ساحل کشید به خط جنگل و همان‌جا نگه داشت، هم نگاهم، هم ماشین را، پیاده شدم، ابتدا تابلو “خوش آمدید چابکسر” را مشاهده کردم، سپس عکاسی از مناظر زشتی را شروع کردم که تمام زیبایی‌های اطراف را نابود کرده بود، این عکس‌ها می‌توانست عکس یک منظره فوق‌العاده باشد و یک سوم پایین عکس؛ سبز باشد و سبز، اما به جای سبزی، ردپای انسان دیده می‌شود، اثری که تا سالیان سال تأثیر مخربش بر خود، انسان و محیط اطرافش خواهد ماند.
اولین تأثیرش بر زندگی پرندگان است، طی تحقیقاتِ محققینِ محیط زیست، پرندگان همواره برای جلب توجه جنس مخالف لانه‌های خودشان را تزئین می‌کنند و طی سال‌های اخیر لانه پرندگان با پلاستیک‌ها و ته سیگار تزئین می‌شود و این یعنی تغییر اساسی بر سبک زندگی پرندگان.
تأثیر بعدی آن بر روی زمین است، شیرابه زباله‌ها یا از طریق زمین وارد آب‌های زیرزمینی می‌شود یا مستقیماً در آب ریخته می‌شود و مجدد به چرخه زندگی ما باز می‌گردد، ناگفته پیداست اما می‌گویم که شفاف باشد، در هر میلی‌گرم شیرابه بیش از ۱۰۰ میلیون باکتری مضر وجود دارد که ناقل صدها بیماری است. براساس پژوهش‌های صورت‌گرفته کمتر از یک لیوان شیرابه می‌تواند یک درخت تنومند را به‌طور کامل خشک کند این دقیقاً یعنی یک بمب میکروبی شیمیایی ساخته بی‌توجهی بشر. تولید زباله امری بدیهی و غیرقابل اجتناب است اما وظیفه شهرداری در مدیریت پسماند و زباله‌ها آن هم به این شکل و با این روش بسیار جای نقد و تأسف دارد و با تأسف هیچ کاری انجام نمی‌شود.
به امید این که به زودی بتوانیم این مسئله را عملاً پیگیری نماییم و بازتاب آن را در صنوبر منعکس کنیم.
گزارش و تصاویر از سعید هادی‌پور
طبیعت گرد و فعال محیط زیست